Pierwsza rzecz: obudowa. W końcu, po długich poszukiwaniach, rozmowach i czekaniu – dotarła do mnie! Tak, właśnie ta konkretna, (jak już mówiłem) najbardziej denerwująca obudowa pod słońcem. Codegen/SuperPower 6013.

Szybko poprzekładałem “zdobyczne” graty do niej i powstała taka konfiguracja:
– Intel Celeron 333MHz, FSB66
– MoBo Gainward 6IZB
– 384 MB RAM PC133
– VGA S3 Trio64V2/DX
– HDD Samsung 120GB ATA133 7200rpm (niestety – płyta go nie wykrywała poprawnie, więc trzeba było zastosować zworkę limitującą go na 32GB)
– Napęd FDD HD Samsung
– Napęd CD 40x (producenta nie pamiętam)
– Klawiatura Logitech Y-SU61 PS/2 biała (docelowo do wymiany z racji połamanej obudowy)
– Mysz kulkowa Logitech First Mouse PS/2 (docelowo do wymiany z racji złego działania scrolla)

Aktualnie jestem w trakcie oczekiwania na znajomego, który ma dostarczyć mi monitor LCD 15″ do tego zestawu.

Na komputerze została utworzona partycja FAT16 1024MB dla systemów MS-DOS 6.22 oraz Windows 3.1. Następnie, przy użyciu XFDisk, utworzone zostały kolejne dwie partycje podstawowe FAT32 dla Windows 95 (3GB) i Windows 98 SE (10GB). Dodatkowo – utworzona została partycja logiczna FAT32 na pliki, gry itd.

W miarę używania, okazało się, że ten Windows 95 był pomylonym pomysłem, bo kompletnie nic nie wnosi do używalności komputera (nie ma problemu z uruchamianiem gier pod Windows 98 SE), więc przekopuję Internety w poszukiwaniu jakiegoś dobrego managera partycji, który pozwoli mi usunąć tą z W95, przesunąć W98, zmniejszyć partycję z danymi i wygospodarować miejsce pod Windows XP, jak już poskładam docelową konfigurację.

TAK! Siadając przy biurku wcisnąłem już przycisk Power nogą!!

Problemy:
1. Dźwięk. Podstawowy problem to karta dźwiękowa. Karta jest zintegrowana na płycie głównej (ESS Solo1) i nie ma dostępnych sterowników pod MS-DOS. Dzięki temu, w grach DOS’owych (czy to w DOS’ie, czy w Windowsie z trybem MS-DOS) – nie ma dźwięku. Z tego, co wyczytałem wśród szczątkowych już dziś informacji na ten temat – kartę pod DOS’em da się ustawić jako SoundBlaster16, tylko trzeba pokombinować z przerwaniami. W wolnej chwili z tym powalczę.
2. Grafika. O ile pod Windowsem nie ma żadnych problemów, o tyle pod DOS’em nie mogę przeskoczyć 640×480. Brak dostępności sterowników, z racji wieku karty oraz nieistnienia już firmy S3 Graphics – ciężko jest znaleźć coś działającego. Ale nie poddaję się i walczę dalej.
3. Dyskietki. Niby taka banalna rzecz, którą każdy miał w domu na kilogramy… Okazuje się, że większość moich dyskietek ma już badsektory, więc wypełniłem nimi kontener na odpady segregowane, a kupienie nowych to loteria (zazwyczaj są to leżaki magazynowe, w niewiadomym stanie, w cenach jakby były ze złota).

Pomijając powyższe – komputer działa, pracuje nawet sporo ciszej od mojego “współczesnego”, kilka gier uruchomionych na próbę i wszystko działa jak należy. Prawdziwa zabawa zacznie się po rozwiązaniu dwóch pierwszych problemów

Poprzednie wpisy:

• Budujemy 20-letni komputer w 2019 r. – część I
• Budujemy 20-letni komputer w 2019 r. – software

This nostalgia has lead me to playing old PC games every free moment (in the middle of the night, when whole family is sleeping). By the “old” I mean a really old. A titles that where written for MS DOS or Windows 95. Of course it’s not a problem now, in 21’st century – there is a lot of commonly known (and free!) virtualization software, and even a middle-class laptop won’t even notice a VM running in background with Windows 3.1 or Windows 95. Quite simple, isn’t it?

Well… no, it’s not. It turned out, that most of the virtualization solutions is unable to emulate older processors properly and incorrectly interprets the instructions sent by the operating system. For example: installing a Windows 3.1 inside the VmWare Player Free takes way more time, then it took changing ten setup floppies (or seven, depending if it was Windows 3.11 or 3.1), and it’s still not working stable, regardless of other problems such as handling a graphics card.

I tym sposobem dotarłem do punktu, w którym postanowiłem zbudować swój własny, pełnokrwisty komputer z pogranicza retro i old-modern. Przez chwilę zastanawiałem się czy nie zbudować dwóch: Pentium 233 MMX oraz czegoś nowszego, ale finalnie – doszedłem do wniosku, że żona może już tego nerwowo nie wytrzymać. Decyzja zapadła: budujemy komputer oparty o Pentium III. Na razie jeszcze nie wybrałem czy wersja Slot1, czy PGA370. To się okaże.

Na pierwszy ogień padł wybór obudowy, bo w końcu to ona będzie świadczyła o tym, co jest w środku. Miałem duży dylemat jaka obudowa będzie odpowiednia. Początkowo chciałem coś małego, ale w tamtych czasach, o MicroATX jeszcze nikt nie słyszał, więc dostanie takiej płyty graniczy z cudem (jest dostępna na pewnym portalu aukcyjnym, ale w cenie wyższej niż cena mojego HP ProBook’a). Finalnie mnie olśniło: skoro komputer ma być stary i ma służyć do obsługi starych gier i programów – obudowa musi wyraźnie wskazywać na swoją zawartość. Najbardziej znana i znienawidzona obudowa przez wszystkich graczy, czy Codegen znany również jako SuperPower:

Dla mniej wtajemniczonych: nienawidzona była za najbardziej wysunięty do przodu element, jakim jest… przycisk “RESET”. Cała społeczność Internetu, do dziś zastanawia się, który debil to zaprojektował. Jeden fałszywy ruch i cały, niezapisany postęp w grze (często po kilku godzinach grania) przepadał za jednym przypadkowym muśnięciem nogą, ręką, albo przejściem psa… Skoro komputer ma być young-timerem to ta obudowa jest koniecznością.

Aktualnie staram się porozumieć z jednym Sprzedającym i mam nadzieję, że jeszcze w tym tygodniu do mnie zajedzie.

W tym czasie – poszukuję płyty głównej i procesora. Jak wspominałem – sercem całości będzie procesor Intel Pentium III o taktowaniu w zakresie 800 – 1100 MHz. W wyborze płyty głównym kryterium będzie chipset (mam bardzo złe doświadczenia z chipsetami VIA), ilość slotów pamięci RAM oraz i dostępność takich złącz jak AGP, PCI, E-ISA. Jak upoluję już płytę i procesor – opiszę to w części drugiej.